тӱнчыгымӧ

1. прич. от тӱ нчыгаш.

2. в знач. сущ. ослабление; гибель, погибель, смерть. Южыжо шыдын коммунар-влакын шужен тӱ нчыгымыштым вучат. В. Юксерн. Некоторые злобно ждут голодной смерти коммунаров. Ср. тӱ нчыгымаш.